ساعت فلش

 بُگذشت ز قلب من و بِگرفت زرم را

دل بر دگران داده و بِشكست پرم را

مي گفت كه كار من از آغاز غلط بود

بشكست دل خسته و چشمان ترم را

هيچ از غم عشق و دل و دلدار ندانست

از معجزه ي لحظه ي ديدار ندانست

يك شب ز هوايش گذرم بود ولي حيف

هيچ از شب و معشوقه ي بيدار ندانست

هر لحظه دل و ديده ي او در هوسي بود

هر شب ز پي همدمي و هم نفسي بود

روي و رخ خود، در حَرَم ماه بياراست

هر لحظه به تزوير، در آغوش كسي بود

عشقي به سرش بود ولي سردتر از مرگ

رَختي ز برش بود ولي چون تن بي برگ

اميال پليدش، ز تب عشق جدا بود

لبريزِ هوس بود ولي بي دل و بي رنگ

بي دلهره از روشنيِ شمع جدا شد

از حادثه ي عشقِ دلي زار رها شد

در خاطر سردش دل معشوق نگنجيد

در راهِ هوا و هوسي تلخ فدا شد

..............

يه كم قديميه طرز بيان شعر

آبان 85

... اسماعيل رضواني خو ...